34 yaşındayım. Yakında 35. Rakamların, sayıların ne önemi var ki.
Bilmediğim kadar güldüm, bilmediğim kadar ağladım, bilmediğim kadar kırıldım.
İnandım üzüldüm, sevdim ağladım, özledim ulaşamadım.
Hayatın vura vura öğrettiği şu milyarlarca insan arasında ufacık bir kalbin yaşayabileceğinden fazla kötülük gördüm.
Dost dedim bıçak yedim, kalbimi açtım acı doldurup kapattım.
Bekledim ulaşamadım, kaybettim kazanamadım.
İçim yandı sustum, canım acıdı ağladım.
Gözyaşlarım vücudumu ıslattı, sırılsıklam oldum.
Saç tellerimde hüzün birikti, tırnak aralarım özlem doldu, kalbim yaşından önce yaşlandı. Yine de ah diyemedim.
İnsanlar kötülükten beslendikçe dilim lal oldu gözlerim ama. Yine de kötü olmayı beceremedim.
Şımarıklık yapacağım yaşta yarını düşünüp bir an önce büyümek istedim.
Babasız büyüdüm, annesiz olgunlaştım. Yaradan’dan başkasına el açmadım.
Parasız kaldım. Çok param oldu. Bazıları gibi paraya tamah etmedim.
Kapanmayan derin yaralarla yaşamayı öğrendim.
Hayatta öğretirken öğrendim.
Öğrendikçe güçlendim.
Hayat öğrencisi olduğumu hiç unutmadım.
Değerlerim için savaştım, umutlarım için çırpındım.
Ansiklopediler gibi her cildini heyecanla okuduğum insanlar tanıdım ve öyle insanlarda tanıdım ki boş bir kitabı okuduğum kadar sıkıldım.
Çok çalıştım, az uyudum sonunca sadece koca bir “HİÇ” oldum.
Ve bir de baktım,
Hep İnandığım yerden kırıldım.